ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Οι θύμησες, σαν αμυδρά φώτα, χαράζουν τα βράδια στον ουρανό της ψυχής. Αναστενάζουν και θροΐζουν σαν φύλλα που πέφτουν στο έδαφος της καρδιάς. Είναι εκεί, κρυμμένες πίσω από τις σκιές, με το άρωμα του χρόνου, απ’ τα μέρη που περπάτησες με αθώα βήματα, όπου το γέλιο σου γινόταν τραγούδι του ανέμου. Οι θύμησες σφυρίζουν στον άνεμο, όπως τα όνειρα που δεν ολοκληρώθηκαν, όπως οι λέξεις που χάθηκαν στη σιωπή, όπως τα βλέμματα που ζητούσαν κάτι που ποτέ δεν ήρθε. Κάθε πρόσωπο που αγαπήσαμε, κάθε χέρι που κρατήσαμε σφιχτά, είναι φωνές που μετράμε στην απόσταση του καιρού. Και όμως, παραμένουν εδώ, στις άκρες των ματιών, σαν μικρά, κρυφά αστέρια που δεν έσβησαν ποτέ. Οι θύμησες δεν πεθαίνουν. Ζουν, ανασαίνουν μέσα μας, με μια απόχρωση πικρής νοσταλγίας και με το φως της αγάπης που κάποτε υπήρξε. Είναι η κληρονομιά του παρελθόντος, η ίδια η ουσία της ύπαρξής μας, που ταξιδεύει χωρίς σταματημό στον ατελείωτο χρόνο της μνήμης. Οι θύμησες, δεν είναι μόνο ό,τι έχουμε χάσει, είναι και ό,τι παρ...

  Υποσχέσου να ταξιδεύεις, με τα μάτια ανοιχτά, όχι μόνο στις νύχτες, μα και στη μέρα που φέρνει σκιές. Περίπλοκες θάλασσες στα βάθη των βλεμμάτων, κάθε κύμα τους, ένας κόσμος που αναδύεται και χάνεται στην ανατολή των ονείρων μας. Τα μάτια, φάροι ακατανόητοι, μεταφέρουν τους ήχους του κόσμου μέσα στις σιωπές τους. Υποσχέσου, να μην τα κλείνεις ποτέ, ούτε όταν η θύελλα τους σαρώνει, ούτε όταν η ειρήνη τους γίνεται αβάσταχτη, γιατί μέσα τους κρύβεται η αλήθεια της θάλασσας. Θάλασσα της καρδιάς, με τα χρώματα του φεγγαριού, των αστεριών που κρύβονται στις αμμουδιές μας. Πες, πού ταξιδεύεις, και ποιο λιμάνι ζητάς. Όταν η ομίχλη των στιγμών σε περιβάλλει, θυμήσου πως τα μάτια μας δεν κλείνουν ποτέ. Μας οδηγούν στο άγνωστο και το γνωστό, σε όλα όσα έχουμε αφήσει πίσω, και σε όλα όσα περιμένουμε να έρθουν. Τα μάτια μας, είναι η θάλασσα, κι εμείς οι ναυτικοί, σε κάθε μας βλέμμα, ανακαλύπτουμε έναν νέο κόσμο. Κική Κωνσταντίνου

  Υποσχόμαστε ανάλογα με τις ελπίδες μας, χτίζουμε γέφυρες στον αέρα της προσμονής, με λόγια γεμάτα φως, γεμάτα όνειρα, σαν να μπορούμε να αγγίξουμε τον ήλιο με τα χέρια μας. Η καρδιά μας, γεμάτη με το βάρος των επιθυμιών, παίρνει μορφή, ρίχνει λόγια, και τα υποσχέσεις γίνονται αστερισμοί στον νυχτερινό ουρανό. Αλλά εκτελούμε ανάλογα με τους φόβους μας. Κάθε βήμα, κάθε πράξη, γεμάτη αμφιβολίες που μας σκιάζουν, σαν σκιές που ακολουθούν το φως μας, σαν το πέπλο του αδιευκρίνιστου που κατακλύζει την ψυχή μας. Οι φόβοι, πάντα εκεί, σφιχτά πλεγμένοι με την αλήθεια μας, μας κρατούν πίσω, από το να ζήσουμε ολοκληρωτικά εκείνα τα όνειρα που τόλμησαν να δουν το φως του κόσμου. Η ελπίδα μας γεμίζει τον αέρα, αλλά ο φόβος μας σφραγίζει τη διαδρομή. Κι έτσι, προσπαθούμε, προσπαθούμε, να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στον κόσμο των επιθυμιών και τη σκληρή πραγματικότητα του χθες. Γιατί πάντα υποσχόμαστε με την καρδιά, αλλά εκτελούμε με την αμφιβολία και τη διστακτικότητα. Και ίσως, στο τέλος, ν...

Είσαι ο άνεμος που διαπερνά τις σκέψεις, η φωτιά που ζεσταίνει τις αμφιβολίες μου. Στα μάτια σου, βλέπω τον κόσμο να αναγεννιέται, και στα χείλη σου, τις λέξεις που ποτέ δεν ειπώθηκαν, αλλά πάντα ήξερα. Είσαι το χρώμα που λείπει στην παλέτα μου, η μουσική που συνθέτει τη σιωπή του κόσμου γύρω μας. Η δύναμη που κρατάει τη γαλήνη και την αγωνία, η αλήθεια που φωτίζει και τα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Είσαι η γέφυρα που ενώνει τις αντιφάσεις μου, το χέρι που με τραβά, όταν χάνω τον δρόμο. Η ευτυχία που γεννιέται από τις απλές στιγμές, και η ηρεμία που έρχεται όταν κοιτάζω το βλέμμα σου. Είσαι το φως που ξεδιπλώνει τις σκιές, η αγάπη που κάνει τα πάντα να φαίνονται αληθινά. Σε βλέπω, όχι μόνο για αυτό που είσαι, αλλά και για όλα όσα ονειρεύεσαι να γίνεις. Γιατί, τελικά, εσύ είσαι το ερώτημα που αξίζει να απαντήσω, η αναζήτηση που με οδηγεί στη δική μου αλήθεια. Είσαι το ταξίδι που ξεκίνησα χωρίς να ξέρω, και η άφιξη που βρήκα χωρίς να περιμένω. Για εσένα, γράφω τούτες τις λέξεις, με μια καρδι...

  Η Άννα περπατούσε αργά στον ίδιο δρόμο κάθε απόγευμα. Το φως του ηλιοβασιλέματος έριχνε μια χρυσαφένια αχτίδα πάνω από τις στέγες των σπιτιών, και η ζέστη της ημέρας υποχωρούσε αργά. Όλα γύρω της είχαν τη γλυκιά ηρεμία της επαρχίας, που όμως δεν μπορούσε να καταπνίξει την ένταση που κυριαρχούσε μέσα της. Ήξερε πως το περπάτημα αυτό, οι συνηθισμένες της βόλτες, είχαν έναν μόνο σκοπό: να την κρατούν μακριά από τη σιωπή του σπιτιού της. Η σιωπή είχε γίνει η μόνιμη συντροφιά της από τη στιγμή που χάσε την κόρη της, την Ελένη, και τον άντρα της, τον Μιχάλη, σε ένα τροχαίο ατύχημα, περίπου δυο χρόνια πριν. Κάθε φορά που η σκέψη της ταξίδευε πίσω εκείνο το βράδυ, το πρόσωπο της Ελένης, γεμάτο ζωή και χαμόγελο, φαινόταν να χάνεται, να γίνεται αχνό, σαν να είχε ποτέ υπάρξει πραγματικά. Σήμερα ήταν μια ακόμα μέρα χωρίς φωνές στο σπίτι. Χωρίς τις συζητήσεις, τα γέλια, τις αντιπαραθέσεις που κάποτε γεμίζανε το χώρο με ζωή. Τώρα, όλα ήταν άδεια, ακόμα και οι τοίχοι φαινόταν να ...

    Ο εγώ, είμαι ένας άλλος, κρυμμένος πίσω από τον καθρέφτη που δεν μου ανήκει. Η μορφή μου κυλάει σαν ποτάμι, πλημμυρίζοντας τους δρόμους της ψυχής, μα ποτέ δεν ξέρω πού κατευθύνομαι. Σαν σκιά που παρασύρει το φως, έτσι και εγώ, πλανώμαι χωρίς να καταλαβαίνω, ανάμεσα σε κόσμους που δεν με χωρούν. Μιλώ με λόγια που δεν είναι δικά μου, εκφωνώ φράσεις που δεν καταλαβαίνω, κι ο κόσμος με κοιτάζει μέσα από τα μάτια των άλλων. Ποιος είμαι, τελικά, αυτός που αναγνωρίζω ή αυτός που μου αποκαλύπτεται; Ο εγώ, ένα όνομα που τρέμει, σαν φύλλο που τον άνεμος παίρνει, χωρίς να ξέρει πώς να προσγειωθεί. Είμαι το πρόσωπο που αλλάζει, όπως το φως του ήλιου στα σύννεφα, ή σαν τη θάλασσα που ποτέ δεν ησυχάζει. Στην αναμονή του αυριανού «εγώ», στο άγνωστο που κάθε στιγμή γεννιέται και πεθαίνει, ο χρόνος με σπρώχνει να γίνω άλλος, σαν το νερό που κυλάει, και ποτέ δεν επιστρέφει στην πηγή του. Ο εγώ είναι ένας άλλος, ένα όνειρο που τρέχει πέρα από τη νύχτα, ένα ερώτημα που δεν έχει απάντηση, μια ...

Μετάξι από λέξεις, και χρώματα αστραπής, είναι η υπερβολή μας, τόσο έντονη, τόσο ζωντανή, σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας χαμόγελο, σαν φλόγα που δεν χάνεται, μα μόνο μεγαλώνει. Πόσες φορές φτάνουμε στο άπειρο, να αγγίξουμε τα αστέρια, να γευτούμε το φως, και αναστενάζουμε όταν φεύγουν, σαν να μας αρκεί το απλό φως τους για να ζήσουμε. Η υπερβολή μας έχει βάρος χρυσού, σε κάθε μας λέξη, σε κάθε μας θέλω. Περπατάμε πάνω σε γεμάτες από άμμο παραλίες, και σκεφτόμαστε πως ο κόσμος είναι δικός μας, σαν να έχει φτιαχτεί μόνο για μας. Η υπερβολή δεν έχει όρια, το γέλιο μας φωνάζει στον αέρα, οι στιγμές μας, σαν πελώριοι καταρράκτες, πέφτουν με θόρυβο, και όλοι γύρω σταματούν και κοιτούν. Αλλά, σε κάθε υπερβολή κρύβεται και μια σκιερή πλευρά, εκεί που η φλόγα καίει το δέρμα μας, εκεί που τα όνειρα γίνονται φυλακές, και οι επιθυμίες μας μοιάζουν σαν βαρίδια που μας ρίχνουν στον πάτο της απελπισίας. Η υπερβολή γίνεται βάρος όταν χάνουμε την ισορροπία, η κάθε στιγμή, γεμάτη με περισσότερο, αγγίζει ...

Είμαι η σιωπή που δεν τόλμησε να φωνάξει, η σκιά που ακολουθεί το φως χωρίς να το αγγίζει. Είμαι το φως που κρύβεται πίσω από τα σύννεφα, η νύχτα που ψιθυρίζει όνειρα στα αυτιά της ημέρας. Είμαι οι λέξεις που ποτέ δεν είπα, και οι σκέψεις που τυλίγονται σαν σύννεφα στον άνεμο. Είμαι το βλέμμα που βλέπει χωρίς να ερμηνεύει, η φλόγα που καίει, αλλά ποτέ δεν καίγεται. Είμαι το πέρασμα του χρόνου, η στιγμή που το μέλλον συναντά το παρελθόν, και ο πόνος που γεννά την ανάγκη να γίνεις δυνατός, όταν ο κόσμος γύρω σου καταρρέει. Είμαι το ταξίδι που δεν έχει χάρτη, η διαδρομή που σε οδηγεί χωρίς να ξέρεις αν φτάνεις κάπου. Είμαι το ανοιχτό βιβλίο που γράφεται κάθε μέρα, και οι σελίδες που γίνονται θολές με το πέρασμα του χρόνου. Είμαι ο ήχος του ανέμου που δεν ακούγεται, και η σιωπή που διαπερνά την καρδιά σαν μυστικό. Είμαι η αγάπη που δεν ζητάει τίποτα, και ο πόνος που μετράει τα όριά του και συνεχίζει. Είμαι η αρχή και το τέλος, η αντίφαση που ανασαίνει στον ίδιο ρυθμό. Είμαι το όνειρο που χ...

  Πάντα να κοιτάς τη θετική πλευρά, όταν γύρω σου ο κόσμος μοιάζει σβησμένος, όταν το φως κρύβεται πίσω από πυκνά σύννεφα, και η ψυχή σου κλονίζεται απ’ τη σιωπή. Αν δεν μπορείς να δεις το φως, τότε πήγαινε πιο κοντά στο θολό, το αχνό, και γυάλισέ το με υπομονή, με καρδιά, μέχρι να αρχίσει να λάμπει, να γίνεται αληθινό. Δεν είναι πάντα εύκολο, το ξέρω καλά, ούτε κάθε μέρα φέρνει το φως της αυγής, μα κάθε λάμψη είναι η αρχή του θαύματος, και κάθε μικρή νίκη οδηγεί σε μια ζωή φωτεινή. Γυάλισε το θαμπό και θα δεις, ότι η πιο σκοτεινή νύχτα κρατά κρυμμένο το φως της αυγής, και η καρδιά σου, αν της το επιτρέψεις, θα το φέρει στην επιφάνεια, θα το κάνει φως αληθινό. Μην αφήνεις τη σκιά να σε φοβίσει, όταν η δύναμή σου σιγοκαίει μέσα σου, γιατί ακόμα και το πιο βαρύ σκοτάδι, κρατά την υπόσχεση μιας νέας ημέρας. Κάθε φορά που θα νιώθεις πως χάνεσαι, θυμήσου ότι η λάμψη του κόσμου αρχίζει από μέσα σου. Γυάλισε το θαμπό, άφησέ το να λάμψει, και θα βρεις την ομορφιά που πάντα περίμενε να τη δ...

  Η αγάπη δεν είναι πάντα εκεί που την αναμένουμε. Δεν είναι οι λέξεις που αρθρώνονται, ούτε η τρυφερότητα των αγγιγμάτων ή η γλυκιά υπόσχεση των παραδεισένιων ημερών. Η αγάπη, συχνά, δηλώνει απουσία εκεί που νομίζουμε πως θα τη βρούμε. Στις στιγμές της ανάγκης, στα μάτια που ζητούν απεγνωσμένα τη λύτρωση, εκείνη είναι απούσα. Αν και η σκιά της μας ακολουθεί παντού, σε κάθε βήμα, σε κάθε σιωπή, όσο και αν την επικαλούμαστε, εκείνη παραμένει μακριά. Η αγάπη δεν είναι εύκολη, ούτε απλή. Είναι εκείνη η δύναμη που σπαράσσει την ψυχή, μα και η ελευθερία που δεν την περιορίζουν τα σύνορα, ούτε οι λέξεις. Δεν ζητάει τίποτα από εμάς, εκτός από το να την αφήσουμε να υπάρξει χωρίς να τη δεσμεύσουμε, χωρίς να την ερμηνεύσουμε, χωρίς να την κατανοήσουμε με το νου. Γιατί η αγάπη, όσο και αν την κυνηγάς, πάντα θ’ αποφεύγει την πρόσβαση του μυαλού. Μόνο η καρδιά ξέρει την αλήθεια της. Αλλά αν κάτι είναι βέβαιο, είναι ότι η αγάπη δεν έχει ανάγκη από μας για να υπάρξει. Η αγάπη είναι. Και αυτή η αλ...

    Πηγή Ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά στον ουρανό όταν ο Δημήτρης πήρε στα χέρια του τον φάκελο. Είχε εκείνη τη μυρωδιά που τον έκανε να νιώθει σαν να ήρθε από το παρελθόν, από ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής του, που δεν ήθελε να θυμάται. Ήταν το είδος του φακέλου που θα πετούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν είχε ένα περίεργο αίσθημα στο στομάχι. Άνοιξε τον φάκελο αργά, λες και το περιεχόμενό του θα μπορούσε να τον τραυματίσει, κι εκεί, ανάμεσα σε μερικά τσαλακωμένα χαρτιά, βρήκε ένα παλιό κασετόφωνο. Το κρατούσε στα χέρια του, κοιτώντας το με μια αίσθηση αμηχανίας, σα να είχε ανοίξει έναν θησαυρό που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί. Το κασετόφωνο ήταν ακριβώς το ίδιο όπως εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς του όταν ήταν μικρός, από εκείνα τα μοντέλα που ακούγονταν σαν να παίζουν με χαμηλή ένταση ακόμα κι όταν ήταν στο τέρμα. Μόνο που αυτή η συσκευή δεν είχε καμία ετικέτα, καμία ένδειξη για το ποιος ήταν ο αποστολέας ή το περιεχόμενό της. Το μόνο που υπήρχε πάνω ήταν μία κασέτ...